دانلود آهنگ کامران مولایی
فاطیمای من

چه فرقی میکند چند شنبه است
من سکوتم خیس از آواز این بینام هاست
پوسیدم از اضطراب برگشت
درمیان اذدهام خواب ها
دراین برهوت،بیم زوال ندارم
مغشوشو محصور به لحظه تنها ماندم
اکنون اغراق میکنم تنها ی تنهایم
اکنون اغراق میکنم تنها ی تنهایم

ای دل ای دل ای دل
تو ماندیو دوباره درد دوری
گریزی نیست دلم جز صبوری
دلم تنگه برای دیدن تو
دلم تنگه واسه بوسیدن تو

اینجا پنجره ها فقط رو به
دلهره ی نیستی بازند
نیستی تا ببینی از درد میلرزم
از وسوسه ی رفتن لبریزم
مهجورم کاش بودی
تا بنگری چه رنجورم
در ذهن این تشویش ها بارور شدم
دارم به ویرانی اعتیاد پیدا میکنم
ملولو آزرده به دیداری دوباره میاندیشم
از این منظر از این تصویر
از این گریه

دلم تنگه دلم تنگه چشام خیس
عزیز من برایم نامه بنویس
عزیزم برایم نامه بنویس

خنده های بر لبم فرارند،بی اعتبارند
خوشی هایم اگر باشند ناپایدارند
وای اگر نباشی نبض لحظه هایم نخواهد زد
باور ندارم در این زمین هرزه برویم
در حال سقوطم پیوسته
اما با حالی پریشان
به انکار ویرانیم به پا میخیزم
کجا رفتند دقایقی که جذبمان میکرد
گیجمو گنگم تاول جا مانده بر ذهن زمانم
متورمو متلاشی و باد کرده ام
ای آینه ای آینه
نقاب از چهره ام بردار
و آینه چه وقیحانه فارغ از
کشمکش نفسهای پر اضطرابم
دیوانه وار ترک میخورد

امید من امید من امیدم
دیگه بسه بیا که من بریدم
غمت داده به باد دارو ندارم
بیا رحم کن بر این حال نذارم

من در گیرو دار این بت سرسام گرفتم
رو به مقصدی نامعلوم تحلیل میروم
در هاله ای از بی سرانجامی تاریک میشوم
من به واقعیت فاصله نزدیک میشوم
و در امتداد نازک کار باریک میشوم
محصور شدم چاره ای نداشتم
نقبی زدم به شعر به قافیه به عشق
هر چند اهل طغیان نیستم چون موج
وای این همه واژه ی مظلوم
حرفهایم برای تو نامفهوم
در گیرو دار این فراموشی
خط تابش شب عاقبت خاموشی
دردهایم را پایانی نیست و حرفهایم را همچنین
بی انتهاست کسی چه میداند
شاید تا به عدم
خمیازه ای بکش بخواب تا نبینی
وحشت کابوس بیداری ام را
در انعکاس درد التماس مرد،التماس مرد

چه گویم چه گویم از غم بی کسیام
بگو پس کی،بگو پس کی
به دادم میرسی یار
بگو پس کی،به دادم میرسی یار
چه گویم چه گویم از غم بی کسیام
بگو پس کی،بگو پس کی
به دادم میرسی یار
بگو پس کی،به دادم میرسی یار